Ik beloof plechtig, dat ik nóóit meer mijn weblog zal schrijven op een zaterdag voorafgaande aan een Grand Prix! Want wat maakten Maldonado, Grosjean en vooral Perez er op zondag een heerlijke puinhoop van!

Volgens mij was Maldonado en niet Chilton schuldig aan hun clash. Maldonado had er, schuin achter Chilton, niets te zoeken. Inhalen kan je daar immers absoluut niet. En eenmaal in de remmen hangend heeft de voorligger (Chilton dus) echt geen tijd meer om in zijn spiegels te kijken.

Grosjean kan op zijn dag supersnel zijn, zie Hongarije vorig jaar. Maar hij moet langzamerhand gaan oppassen dat hij zijn krediet niet verliest. Hij heeft ook een beetje pech met zo´n kanjer van een teamgenoot. Dan val je al gauw tegen!

En dan Pérez. Hij gaat vaak wat te ver, maar aan de andere kant zorgt hij toch ook wel weer voor het zout in de pap. Zijn intimiderende rijwijze doet me sterk denken aan een Ferrari-coureur uit de jaren zeventig: Clay Regazzoni. Met dit soort kerels is een race nooit saai. Button en ook Alonso zagen er naast Perez zelfs ietwat ‘oud’ uit. Raikkonen daarentegen bepaald niét.

Jawel: Charlie Whiting mag – moet – absoluut tegen deze drie ex-GP2-rijders optreden, maar een puntenrijbewijs is daarvoor niet het juiste instrument. En ik ben nog steeds anti-Monaco. Maar daar hoop ik later nog eens op terug te komen.