Zou ‘ie het doen of zou ‘ie het niet doen? Hij deed het, zelfs drie keer. Buitenom inhalen op een natte baan als er 75 duizend man naar je zitten te kijken, je moet het maar durven. Jeroen Bleekemolen durfde het.

Eerst moest Groot-Brittannië er aan geloven, later ging Bleekemolen ook nog Frankrijk, Duitsland en Amerika voorbij. ,,Ik voelde met net een soort superman, alles lukte”, straalt Bleekemolen na de race. Bang dat hij samen met een collega in het grind terecht zou komen was hij niet. ,,Ik wist met wie ik in gevecht was. Die snelle coureurs doen geen gekke dingen.”

Bleekemolen nam een gok door op zijn regenbanden te blijven rijden, terwijl de baan in rap tempo opdroogde. ,,Ik was tijdens het grootste deel van de race de snelste coureur op de baan.” Het grootste deel, maar niet de hele race. Voor de overwinning van Bleekemolen duurde de allereerste A1GP in Zandvoort ongeveer tien minuten te lang.

Ironisch genoeg heeft de A1-organisatie het reglement van hun bedenksel dit jaar veranderd, zodat de hoofdrace zeventig in plaats van zestig minuten duurt. Dat bleek teveel voor de regenbanden, die op de volledig droge baan geen partij waren voor de slicks van de concurrentie.

Een bandenwissel zat er volgens teambaas Jan Lammers niet in. ,,Toen het droog werd wist ik: winnen kunnen we vergeten. Een bandenwissel had te veel tijd gekost. Bovendien wilde ik dat het team niet aandoen. Zul je net zien dat een van de jongens een moertje laat vallen. Achteraf vraag ik me af of die wissel naar regenbanden wel nodig is geweest. Amerika deed het ook niet en ik geloof dat wij sneller dan Giebler waren geweest als we ook op droogweerbanden waren blijven rijden.”

Uiteindelijk restte Bleekemolen de vierde plek. ,,Ik voelde het tegen het eind van de race uit mijn vingers glippen”, aldus Lammers. ,,Maar zo is het goed. We zijn begonnen met niets en de vierde plek is al meer dan we gehoopt hadden. Het is niet zo dat er iets knaagt. Enough is enough.”