Het Startnummer: 26

In de rubriek ‘het startnummer’ pakt Formule 1 voor elke dag van de maand januari het bijbehorende startnummer erbij. Aan de hand daarvan diepen we herinneringen op en/of laten we onze gedachten de vrije loop over bijbehorende coureurs, teams en momenten.

Kijken naar de carrière van Daniil Kvyat, is kijken naar waar het mis ging.

22 oktober, 2017. Dat is de dag waarop Daniil Kvyat hoort dat er geen plek meer voor hem is in het Red Bull-programma. Het is het einde van een lange lijdensweg, een eind dat eerder is ingezet.

Misschien begint het einde wel in mei 2016 – het meest logische begin van het einde – als Kvyat van topteam Red Bull naar Toro Rosso wordt teruggezet. Om plek te maken voor Max Verstappen, Red Bulls nieuwe supertalent, de nieuwe oogappel van kopstuk Helmut Marko. Twee races voor het zover is, is Kvyat nog de gevierde man. Hij finisht als derde in China, pakt Red Bulls eerste podium van het jaar. Een wedstrijd later is hij de schlemiel, speelt hij thuis in Rusland een hoofdrol bij de startchaos. Weer een race later, in Spanje, wint Verstappen zijn eerste race voor Red Bull en wordt Kvyat, als een voetnoot, tiende voor Toro Rosso.

Misschien begint het einde wel eerder, al in september 2015, als Kvyat in de kwalificatie  in Japan zijn Red Bull met startnummer 26 afschrijft. Een klein foutje, een wiel buiten de lijn, verandert op het onverbiddelijke Suzuka in een klapper van jewelste, inclusief zijwaartse koprol. Misschien is het wel de druk die dan al wordt opgevoerd. Omdat Ricciardo (ondanks dat Kvyat hem met wat geluk op punten klopt) vaak sneller is. Te vaak. Kvyat is snel, maar grillig, maakt fouten, en later in het jaar – na Suzuka ook in Austin – flinke crashes.

Misschien begint het einde wel later, in september 2017, in de toepasselijk dramatische setting van een in regen en kunstlicht ondergedompeld Singapore. Terwijl Toro Rosso-teamgenoot Carlos Sainz schittert met een vierde plek, schuift Kvyat zijn STR12 de bandenstapels in. Een rookiefout. Hij stapt gefrustreerd uit, verdwijnend uit het kunstlicht, in de schaduw. Zoals Marko had gehoopt dat Kvyat zich uit de spotlight van Red Bull bij Toro Rosso zou herpakken.

Misschien ging het juist in die maanden tussendoor mis. In 31 races naast Sainz, scoort Kvyat 8 punten, Sainz 90. De degradatie leek misschien logisch, voor Marko althans – Kvyat kent Toro Rosso, deed het er eerder goed, Daniil kan er weer Dany zijn – maar werkt averechts. Kvyat verliest het vertrouwen, het plezier, voelt zich alleen. Zo alleen als hij in Singapore wegloopt van zijn auto. Voor langer, dit keer – Kvyat krijgt ‘rust’.

22 oktober, 2017. Kvyat loopt na de Grote Prijs van Amerika door de paddock, een smile op zijn gezicht. Hij is tiende geworden, na twee races afwezigheid. Reden om zich met vertrouwen bij Marko te melden. Punt gepakt maar niet gemaakt, vindt die. De tegenvallende prestaties en (start)incidenten beklijven. Net als Kvyats volgens Marko onbuigzame houding. Het geloof dat het goedkomt, is weg. De knokker die Marko zo kon waarderen (Kvyat had geen manager, geen vader met autosportkennis, deed van jongs af aan alles alleen) is na 12 ronden in de hoek waar de klappen vallen knockout.

Begin januari tekent Kvyat bij Ferrari, als ontwikkelingsrijder. Het is een reddingslijn. Kvyat staat weer, voor het eerst op eigen benen, de band met Red Bull verbroken. Of we het nummer 26 ooit op een Ferrari zien, valt te betwijfelen. Maar een Sauber, Haas of iets anders? Wie weet. Aan zijn talent ligt het niet, meent Marko nog altijd. Eindelijk een echt nieuwe omgeving, eindelijk een echt nieuwe kans. Het is misschien precies wat Kvyat na zo’n lang einde nodig heeft voor een nieuw begin.