Het was uiteindelijk een optelsom van factoren, meent Stéphane Kox. Maar de voornaamste reden na één jaar te vertrekken als Viaplay’s F1-pitreporter is dat het haar ‘niet gelukkig maakt’. “Hoe meer ik op mijn gemak raakte, hoe meer ik besefte dat dit het eigenlijk niet voor mij was.”
Stéphane, hoe moeilijk was deze beslissing voor je?
“Heel moeilijk, ik ben daarin ook absoluut niet over één nacht ijs gegaan. Ik heb er goed over nagedacht en alles zorgvuldig tegen elkaar afgewogen. Uiteindelijk kwam ik toch tot de conclusie dat het hier voor mij ophoudt.”
Waarom? Ik had het idee dat je het werk leuk vond.
“Je weet het zelf ook: je bent heel veel van huis. En dat is best wel een offer dat je brengt. Maar ik ben van mening dat als je veel van huis bent en reist om iets te doen wat je het liefste doet, het weliswaar nog steeds een offer is, maar je het graag brengt. Dat is waar bij mij dan ook de crux zit. Ik heb een leuk jaar gehad, met fijne mensen samengewerkt. Dat bracht een hoop vreugde. Alleen heb ik de afweging gemaakt: wat maakt mij nou het gelukkigst? Los van dat er heel veel druk staat op deze beslissing, want iedereen vindt er iets van wat je doet, heb ik geprobeerd naar mijn eigen gevoel te luisteren en bij mijzelf te blijven. Toen kwam ik tot de conclusie dat F1-reporter niet is wat mij gelukkig maakt, waar mijn hart ligt.”
Kwam dat besef al vrij snel?
“In het begin was het best wel lastig, omdat we als Viaplay een moeilijke start hebben gehad. Wat ik net ook zei: iedereen vindt dan opeens iets van wat je doet.”
Wat bedoel je daarmee? Alle shit op de sociale media?
“Ja. Dat maakte het begin lastig, dat is geen geheim. Ik moet zeggen dat ik gedurende het jaar – en dat is een levensles die ik meeneem – wel heb geleerd daarin een dikkere huid te creëren, weerbaarder te worden. Dat is iets waar ik me gedurende het jaar doorheen heb geslagen. De kritiek die we als Viaplay met name in het begin kregen, is absoluut niet de reden geweest te stoppen. Integendeel. Ik heb het niet gedaan voor een ander, maar echt voor mijzelf. Ik ging me wel steeds meer thuis voelen in mijn rol, snapte hoe het werkte, hoe alles reilde en zeilde. Maar hoe meer ik op mijn gemak raakte, hoe meer ik besefte dat dit het eigenlijk niet voor mij was, dit niet is wat ik het liefste doe.”
Heeft alle kritiek die Viaplay aanvankelijk over zich heen kreeg jullie als team nog hechter gemaakt?
“Ja. En dat is misschien nog wel het zwaarst, om afscheid te nemen van de leuke groep mensen waarmee we werkten. Daar heb ik zoveel steun van gehad. Je kon zien dat we een heel hecht team waren, ook met de studio- en internationale ploeg. Die moeilijke start heeft ons nog hechter gemaakt, we konden op elkaar bouwen en vertrouwen. Dat klinkt allemaal heel cliché, maar het was echt zo.”
Haalde je bevrediging uit je werk?
“Ik ben reporter geworden en opeens ben je dan journalist. Maar ik ben eigenlijk helemaal geen journalist. Ik kom uit de sport en op die basis ben ik deze functie ingegaan. Achteraf willen mensen van coureurs uiteindelijk horen hoe het ging. Of ik mijn ei daarin kwijt kon? Nee. Dat is misschien ook wel een reden dat ik het niet leuk vond. Ik heb uiteindelijk wel een eigen stijltje ontwikkeld, waar ik me comfortabel bij voelde. De kern blijft ook: ik ben geen journalist, meer coureur. Tuurlijk was dit mijn eerste jaar, ook een leerproces. Ik ben blij dat ik het een jaar heb gedaan. Maar ik word er niet gelukkig van. Ik wil graag met de sport bezig zijn, maar niet in een reporterrol.”
Hoe heeft je baas, bij Viaplay, Marco Zwaneveld, gereageerd?
“Ik heb altijd open kaart met hem gespeeld. Marco en de mensen van Viaplay uit Denemarken hebben aangegeven dat ze het heel jammer zouden vinden als ik zou stoppen. Dan begin je te twijfelen, dat maakte het moeilijk bij die keuze te blijven. Ik heb nog een tijdje getwijfeld, maar Marco heeft gezien hoe ik ben en respecteerde mijn keuze.”
In hoeverre is je persoonlijke leven van invloed geweest? Je vriend Danny van Poppel (wielerprof, red) is veel op pad, jij ook…
“Onze kalenders lopen niet parallel. Als ik thuis was, ging hij weg en dat helpt natuurlijk niet. Ik heb jou meer gezien dan Danny, haha. Aan de andere kant: hij was de eerste die mij steunde en dat is hij blijven doen. Tuurlijk is het zwaar, maar dan kom ik terug op een eerder punt: als je iets doet wat je passie is, vind je wel een weg. Kijk, Danny fietst, hij is altijd van huis. Maar het is zijn passie, dus vinden we een weg. Misschien hebben we het enigszins onderschat. We dachten: als we het goed plannen, lukt het wel. Halverwege het jaar vroegen we ons af: hoe dan? Maar dit heeft niet de doorslag gegeven.”
Hoe zou je het jaar willen samenvatten?
“Het was een bumpy ride. Maar wel eentje die heel leerzaam was, waar ik met een fijn gevoel op terugkijk en die ik met een fijn gevoel kan afsluiten.”
En wat was het hoogtepunt?
“De race in Zandvoort. Zonder twijfel. We waren daar allemaal op locatie, de hele crew inclusief de studioploeg. Dat was ook de enige keer. Als pitreporter op de grid was bizar. En op de vrijdag heb ik ook een heel groot gedeelte van de show gehost, dingen gedaan die een ver-van-mijn-bed-show waren. Het was zo’n leuk weekend, daar heb ik veel van geleerd.”
Gaan we je in de toekomst terugzien op tv?
“Dat weet ik niet, daar kan ik nu weinig over zeggen. Maar ooit denk ik vast wel een keer.”