Misère in Monaco, magistraal in Mexico: 2018 was voor Max Verstappen jaar van uitersten

De pijnlijke uitglijder in Monaco en de indringende gesprekken die er met enkele vertrouwelingen direct op volgen, vormen eind mei een keerpunt voor Max Verstappen. De betovering keert terug, net als zijn geliefde bezoekjes aan het podium. Over een jaar van uitersten.

Dit artikel verscheen deze in het jaaroverzicht van FORMULE 1. 172 pagina’s met alle GP’s in woord en beeld, nu in de winkel te koop of hier te bestellen!

De zomer vertoont eind maart nog een paar laatste stuiptrekkingen en Melbourne doet zijn reputatie – vier seizoenen in één dag – eer aan nu de Formule 1 er is neergestreken voor het traditionele openingsbal. Stortbuien, zwierige zonnestralen, straffe windvlagen en grote temperatuurschommelingen wisselen elkaar tijdens het vierdaagse bezoek van het hogesnelheidscircus in hoog tempo af. De metropool bruist in alle opzichten van opwinding. Net als Max Verstappen.

De wintertests in Barcelona een maand eerder hebben de verwachtingen ook bij hem aangewakkerd. Verstappen is zeer benieuwd hoe Red Bulls uitdager, de RB14, er voorstaat ten opzichte van de trendsetters Mercedes en Ferrari. Een jaar eerder wist hij in Melbourne al dat zijn auto ernstig tekort zou schieten, maar verzweeg hij dat professioneel. Nu is zijn hart vervuld van hoop.

Lees ook: Verstappen: ‘Hopelijk hebben we vanaf de GP van Australië gelijk een snelle auto’

‘Niet het snelst, wel dichtbijj’
“Ik denk niet dat we het snelste team zijn”, verklapt Verstappen drie dagen voordat het doek in 2018 omhoog gaat, “maar wel dat we er dichter bij zitten dan vorig jaar.” Vader Jos verzekert dat de auto ‘echt goed’ is, Red Bulls topman Helmut Marko beweert met een stalen gezicht dat de RB14 ‘het beste chassis van het hele veld heeft’. Er heerst zichtbaar optimisme in kamp-Red Bull. Waarom ook niet?

De drie trainingssessies verlopen ook voorspoedig, Verstappen kijkt zaterdagmiddag uit naar de kwalificatie. Daarin maakt hij een vrij zeldzame stuurfout, die hem een klassering op de eerste startrij achter Lewis Hamilton (hij is namens Mercedes bijna een seconde sneller dan iedereen) kost. De race is evenmin spectaculair: Verstappen verliest bij de start een plek aan Fernando Alonso, klaagt over overstuur, ‘iets’ dat van de auto is afgebroken en andere schade.

Met een zesde plaats stapt hij in het vliegtuig om naar de overkant van de wereld terug te keren. Schijnbaar onaangedaan. “Zulke dingen gebeuren”, beseft Verstappen. “De snelheid was prima: op naar de volgende race.”

Hamilton: ‘Dickhead’
De tweede voorstelling van 2018 is in Bahrein, midden in de warme woestijn en onder kunstlicht. Er gaat van alles mis. In de kwalificatie crasht Verstappen door een motorsoftwareprobleem, de race duurt een etmaal later slechts vijf ronden. Een gedurfde inhaalmanoeuvre op Hamilton komt hem duur te staan. De schade is te groot, het is klaar. Hamilton wordt nog derde.

Lees ook: Verstappen: ‘Makkelijk voor Hamilton om jongere coureur de schuld te geven’

Verstappen en zijn entourage verlaten nog voor het einde van de race het circuit. Hij is de hele avond het mikpunt van kritiek: te wild, te gretig. Zelfs teambaas Christian Horner wijst zijn coureur in Bahrein aanvankelijk als schuldige aan voor de clash met Hamilton, hetgeen Verstappen irriteert. Alle commotie in de zandbak met sprookjesdecor blijkt de opmaat naar een paar moeizame, uiterst spraakmakende maanden.

Ook zeven dagen later in China, waar Verstappen zichzelf en collega Vettel door een inschattingsfout uitschakelt voor de dagprijs, komt hij in het oog van een orkaanstorm storm terecht. De Nederlander krijgt andermaal de wind van voren, niet hij maar collega Daniel Ricciardo pakt de overwinning bij de Chinese GP die voor hem gereserveerd leek.

Broedermoord in Baku
Mercedes’ adviseur en oud-wereldkampioen Niki Lauda spaart Verstappen niet (‘normaal gesproken leer je van je fouten, maar bij Max wordt het steeds erger’), vader Jos vindt dat hij ‘in sommige omstandigheden meer moet nadenken’. “Maar ik wil niet dat hij zijn rijstijl verandert.”

Dat wil en zal hij ook nooit doen, zo vertelt Verstappen aan iedereen die het maar wil horen. Met bravoure, de zelfverzekerdheid van een veteraan en de steun van zijn werkgever houdt hij vast aan zijn adagium: gas geven. Maar de eerste drie openingsnummers zijn verre van soepel verlopen.

En het wordt bij de volgende halte, in Bakoe, nog erger. Verstappen en collega Ricciardo hebben het vanaf de start met elkaar aan de stok, zijn met uitzicht op de zege op oorlogspad. De botsing van de Red Bulls is onvermijdelijk: weer is er herrie in de tent, weer druipt Verstappen af. Ditmaal met zijn teamgenoot in het kielzog. “Onacceptabel”, bromt Horner.

Lees ook: Verstappen over Bakoe, Barcelona en de teamstrijd: ‘Over het algemeen vertrouwt Red Bull ons om vrij te vechten’

Keerpunt in Monaco
De boodschap is overgekomen. In Spanje snelt Verstappen bij de eerste Europese GP naar zijn eerste podiumplek. Maar bij de hoogmis in Monaco – een wulps stratencircuit dat als een maatpak voor Red Bulls RB14 voelt – beleeft hij zijn donkerste dag. In de slotminuten van de laatste vrije training rijdt Verstappen grote schade: ondanks de hulp van een leger monteurs is zijn auto niet op tijd klaar voor de kwalificatie.

De pijn is ondraaglijk, Verstappen oogt voor het eerst kwetsbaar. Ricciardo kroont zich in Monaco tot koning voor één dag, zet zijn collega net als in China in de schaduw en het geduld van Dr. Marko raakt op. Hoewel het niet hardop wordt uitgesproken, ontstaat er een kleine crisis. Het is tijd voor een serie openhartige en indringende gesprekken.

De flop van Monaco is ook een keerpunt, het begin van een indrukwekkende serie waarin hij briljante races racet, Ricciardo in het onderlinge kwalificatieduel vermorzelt en zijn ster als nooit tevoren straalt. “Ik heb het de eerste zes races eigenlijk verkloot”, beseft Verstappen. “Ik wilde in het begin van het jaar te veel, ook toen dat eigenlijk niet kon met de auto. Natuurlijk heb je zo’n periode liever niet, maar soms heb die momenten wel nodig.”

Lees ook: Horner: ‘Dit is een keiharde les voor Verstappen’

Podium na podium
De succesreeks begint in Canada, waar Verstappen voor het eerst in zijn Formule 1-loopbaan zonder vader Jos of manager Raymond Vermeulen arriveert. Marko ontfermt zich nog meer over hem dan normaal. Verstappen finisht als derde, twee weken later in Frankrijk als tweede en weer een week later in Oostenrijk – bij Red Bulls thuisrace – als eerste. Onder toeziend oog van Red Bull-eigenaar Dietrich Mateschitz en naar schatting 30.000 Nederlandse fans bevrijdt Verstappen zichzelf. “Een schitterende overwinning”, vindt hij, “omdat die onverwacht kwam.”

In de resterende twaalf races raast Verstappen, vaak in grootse stijl, nog zes (of zeven Abu Dhabi) keer naar het podium. Op Mexicaans asfalt wint hij net als twaalf maanden eerder, in Brazilië kost een dwaze inhaalmanoeuvre van Esteban Ocon hem na een wervelende show de zege. Verstappen is zo boos op de Fransman dat hij hem na de race opzoekt en een paar keer duwt. “Je doet alles goed en dan wordt het verpest door zo’n idioot”, foetert hij.

Daardoor blijft de teller net als een jaar eerder op twee overwinningen staan. Verstappen heeft er vrede mee, het seizoen nam vanaf Canada een volgens hem noodzakelijke wending die voor 2019 met kakelverse motoren van Honda achterin de RB15 perspectief biedt. “Ik leg de lat altijd hoog. Races winnen en het beste uit mijzelf halen: zo moet het.”

Het zal in 2019 niet anders zijn.