Wat werd er destijds voor specifieks bedacht om dat ‘in te vullen’? Minder testen, minder personeel en de introductie van de zaterdagnacht-parc fermé. Allemaal schitterende initiatieven, die flink geld zouden kunnen besparen. Ware het niet dat die besparingen volledig in het niet vallen bij de kosten, die werden gemaakt om aan de nieuwe technische reglementen van 2014 te kunnen voldoen.
Tegenwoordig zijn achthonderd man personeel en jaarbudgetten van meer dan tweehonderd miljoen al weer gebruikelijk – dat alles met het excuus dat er voor 2014 zoveel nieuws moest worden klaargestoomd. En denk nu niet, dat er ook maar op één man zal worden bezuinigd, zodra al die nieuwe auto’s naar behoren functioneren. Want o wee! Volgend jaar komt Honda terug en daarvoor doet iedereen het nu al in zijn broek.
En zo hebben de grote vier (Red Bull als notoire dwarsligger bij de besprekingen plus Mercedes, Ferrari en McLaren) kans gezien om, dwars tegen de crisisstroom in, de wapenwedloop nieuw leven in te blazen. Onlangs trokken minimumlijders als Sauber, Force India, Caterham en Marussia hierover bij FIA-baas Jean Todt aan de bel en zie! Op 1 mei komt er een spoedvergadering met alle Formule 1-team en een partij FIA-bobo’s, waarbij men zich voor de zoveelste keer het hoofd gaat breken over hoe dit nu verder moet …
Het stomme van dit verhaal is dat iedereen weet dat er op termijn een leegloop van zwakke Formule 1-team dreigt en dat de vier ’toppers’ op een gegeven moment zélf een heel startveld zullen moeten vullen. Aan het begin van dit jaar kwam de Formula One Strategy Group bijeen, met daarin voornoemde ‘grote vier’ alsmede Lotus en Williams. Hun conclusie was verbijsterend: ‘De afspraken, zoals gemaakt binnen het Resource Restriction Agreement, vallen niet te controleren. Daarom doen we maar net alsof die niet zijn gemaakt.’
Desgevraagd bleken deze teams van mening, dat een cost cap helemaal niet nodig was en dat iedereen met zijn geld moet kunnen doen wat hij wil. Volgens mij willen die patsers gewoon van al die tweederangsteams af, zodat ze het rijk voor zich alleen hebben. Maar ze hebben de lef niet om dat hardop te zeggen.
En érgens bekruipt mij dan de gedachte: en wat dan nog, als dat zou gebeuren? Survival of the fittest is niets ongewoons in de maatschappij, dus ook niet in de sport. Vijftig jaar geleden ging dat immers zo ook best goed? Vier of vijf fabrieksteams met elk vier auto’s aan de start, plus wat veldvulling bestaande uit privé-teams die geen moeite hebben met de Olympische gedachte? Wat is daar eigenlijk mis mee?
Een echte cost cap zal er volgens mij nooit komen, ook al zullen er op 1 mei opnieuw allerlei kostenbesparende voorstellen op tafel komen. Die zouden dan in fasen van kracht moeten worden. Geloof mij: ook dat wordt niks. Maar er zijn grenzen! En die werden deze week overschreden met de suggestie, dat in 2017 misschien actieve wielophanging weer zal worden toegestaan. Zijn ze nou helemaal gek geworden? Nee dus.
