De twee voornaamste tekortkomingen van Monaco: de veiligheid deugt niet, en je kan alleen mensen inhalen als ze meewerken. Zo niet, dan niet.
Tijdens iedere qualifying is het daardoor gebruikelijk dat coureurs in het laatste deel van de ronde voorafgaande aan hun flying lap een vrij veld vóór zich willen hebben van maximaal 5 á 6 seconden, oftewel 200 tot 300 meter. Ze laten zich daarom terugzakken om ruimte te creëeren, maar mogen het achterliggende verkeer daarbij uiteraard niet hinderen – laat staan in gevaar brengen. Dat is het soort basis-racekennis dat je al wordt aangeleerd vanaf je eerste kartrace.
Tijdens de training van de GP2-race in Monte Carlo bleek een aantal coureurs (Turvey, Verhaug, Eriksson) deze basiskennis echter niet te beheersen of zich daar in elk geval niets van aan te trekken. Op een stratencircuit als Monaco, met al zijn blinde bochten, kan je dan op problemen wachten.
Het gevolg was dat respectievelijk Van de Garde, Bird en Grosjean (de drie belangrijkste kandidaten voor de pole position, en dus de heren die met serieuze haast onderweg waren) bovenop deze onhandige knapen knalden.
Je kan je dan afvragen in hoeverre de baancommissarissen langs de baan hier iets aan hadden kunnen doen, want dat gebeurt normaliter ook als iemand langzaam rondrijdt omdat hij bijvoorbeeld pecht heeft. Naar mijn mening is dit echter geen zaak voor de vlaggenisten, want er is immers geen sprake van nood, maar van een gebrek aan goede manieren.
Gezien de ervaringen uit het verleden is het niet onredelijk om te twijfelen aan de capaciteiten van de gemiddelde Steward of the Meeting. Straffen uitdelen voor zwart/wit-overtredingen als te snel rijden in de pits en de witte lijnen overschrijden, dat lukt nog wel. Maar uit de hand lopende rijsituaties beoordelen, dat is andere koek. Dat vindt zelfs de FIA, en daarom hebben ze tegenwoordig een ervaren ex-coureur in hun midden om hun handje vast te houden.
Afgelopen donderdag was het desondanks weer ouderwets mis. De boosdoeners – Turvey en consorten – kregen wel verbaal onderuit de zak, maar werden niet gestraft voor hun acties.
De slachtoffers kregen daarentegen wel straf. Zij moesten aanvankelijk tien, maar bij nader inzien toch maar vijf startplaatsen inleveren. Maar wie zat er nu eigenlijk fout: degenen die op het moment suprème voluit gingen, of degenen die willens en wetens van het gas gingen – met alle risico’s van dien?
De Stewards reageerden, ondanks de inbreng van Alan McNish, als echte politie-agenten: bij een kop/staart-botsing is de chauffeur – pardon: coureur – van de achterste auto per definitie schuldig. That’s racing – kennelijk.
