Daags na elke Grand Prix deelt Jeroen Bleekemolen in een column op Formule1.nl zijn bevindingen over het voorbije raceweekend. Wie of wat viel hem op, wat ging er goed of fout en wat moet er anders? Ditmaal gaat het over andere zaken: het hartverscheurende nieuws over de dood van Dilano van ’t Hoff in Spa, waar ook Bleekemolen moest rijden. Wat gaat daar gebeuren qua veiligheid bij de aanstaande F1 Grand Prix?
Met z’n tweëen naar Spa-Francorchamps rijden en in je eentje terug moeten; het is niet voor te stellen hoe het zaterdag voor de vader van Dilano van ’t Hoff moet zijn geweest na het verongelukken van zijn zoon. Ik ken de vader toevallig goed. En ze leefden samen de droom van een autosportcarrière voor Dilano. Wat een nachtmerrie is dit dan. Heel heftig voor z’n hele familie en andere naasten.
Je hart breekt dan toch? Ik werd in elk geval misselijk van verdriet toen ik het hoorde. En het wrange was: ik moest zelf die dag nog op Spa-Francorchamps rijden voor een 24-uursrace. Ná het ongeluk.
Dat ongeluk gebeurde in de ochtend, ik was toen nog onderweg naar het circuit, kwam zo’n beetje net op dat moment aan. Het gekke was: ter plekke hoorde ik er eerst niets over, ik kreeg het te horen via een appje dat iemand van buiten het circuit naar me stuurde. ‘Heftig hè?’ En ik dacht: “Wat is er dan gebeurd?’
Al snel hoor je dan dat verschrikkelijke nieuws. Zoals ik al zei: voor zijn familie is dat het allerergst, dat vooropgesteld. Maar ook voor de mensen van MP Motorsport, zijn team. Ik ken genoeg van die gasten en wat een hel moet het ook voor hen zijn, zeg. Onvoorstelbaar.
Dat we zelf nog in de 24-uursrace in actie moesten komen, maakte alles heel dubbel. Daar langs moeten rijden, die plek, in de regen en in het donker… Het kwam er niet van voor mij, want onze auto lag al na een paar minuten uit de race. Daardoor heb ik niet eens achter het stuur gezeten.
En heel eerlijk: het was een opluchting dat ik zaterdag niet hoefde te rijden.
We zijn allemaal coureurs, we kennen de gevaren en zeker ook die op dit circuit. Maar het raakt je, dit soort dingen. Ik zal bijvoorbeeld nooit vergeten hoe tijdens de 24 uur van Le Mans in 2013 Allan Simonsen om het leven kwam. Dat was een vriend van me. Verschrikkelijk, ik wilde eigenlijk meteen stoppen. Dat doe je dan toch niet, omdat iedereen doorging. Maar ik dacht: ‘Wat doe ik hier?’
Zelf heb ik kinderen die karten. Het zet je allemaal meteen aan het denken. Maar het is ook gelijk het dubbele aan autosport. Want helemaal veilig zal het nooit worden, dat kan niet. En dus is het gevaarlijk. Maar aan de andere kant is het door allerlei maatregelen inmiddels juist enorm veilig.
Dat betekent niet dat ‘we’ maar door moeten gaan op Spa zoals het is. Elke keer, ook voorafgaand aan onze 24-uursrace, denk je aan races op dit circuit weer aan het gevaar. Er zijn zo vaak klappers daar. En nu dit dodelijke ongeval met Dilano, zoals een paar jaar geleden in de Formule 2 al met Anthoine Hubert.
Hadden ze zaterdagochtend wel moeten racen in dit natte weer? Het is gevaarlijk, dat is duidelijk. Dus dat is inderdaad iets om in twijfel te trekken.
En moet je iets doen aan de meest beroemde bocht in de autosport? Je zou zeggen van niet, maar kijk naar de halo: dat lijkt ook nergens op, maar de invoering ervan heeft inmiddels wel levens gered.
Ik zou me dus goed kunnen voorstellen dat er iets gaat gebeuren, al bij de Formule 1 Grand Prix van België later deze maand. In 1994 legden ze er een chicane aan, omdat er vragen waren over de veiligheid van de sport na dodelijke ongelukken van Ayrton Senna en Roland Ratzenberger eerder dat seizoen.
Of ze dat nu weer gaan doen, een chicane onderaan bij Eau Rouge? Ik zou het geen gek idee vinden in elk geval. En een grindbak in plaats van een uitloopstrook? Ook een goed plan.
Want als er niks gebeurt, kunnen zulke ongelukken zoals met Dilano blijven gebeuren in Spa.
En dat moet echt niemand willen.
