Er staan een stuk of vier regelaars in felgele hesjes om voor een vloeiende doorstroming van het verkeer te zorgen. Ze gebaren druk en de schelle fluit is hun beste vriend. Het is er een kakofonie van geluid. Maar hoe hard de verkeersregelaars ook fluiten, tieren en gebaren: veel helpt het niet. Elke dag weer loopt het ’s ochtends en ’s avonds helemaal vast. “Bijna niemand luistert naar onze aanwijzingen”, vertelt een van de verkeersregelaars, een charmante vrouw op leeftijd.
Nergens anders worden coureurs zo aanbeden als in Italië. Gisteren viel een oudere dame, ik schat een jaar of 70, in de paddock toen ze Kimi Räikkönen voorbij zag wandelen en een foto van de Fin met haar kleinzoon wilde maken. Ze was zo opgewonden dat ze struikelde. Het was pijnlijk om te zien, Räikkönen schrok zich met vriendin Minttu aan zijn zijde een ongeluk. Het liep goed af, omstanders ontfermden zich snel over de vrouw. De foto met Kimi en haar kleinzoon werd na enig oponthoud alsnog gemaakt.
Luca, een student uit Milaan, hoort helemaal niet op van het verhaal. “Iedere Italiaan wil op de foto met een coureur, het liefst van Ferrari, of met iemand anders uit de Formule 1. Dat is al jaren zo. Ik sta hier al vanaf half 7 voor een foto met Vettel. Of zijn handtekening. Zo vroeg moet je er wel bij zijn, want het staat hier om acht uur al helemaal vol.” Sommige fans, zo zegt de Italiaan, blijven de hele dag bij de ingang van het rennerskwartier wachten en wachten. “Voor die mensen is de race bijzaak. Ze nemen wat eten mee en maken er gewoon een leuke dag van.”
Geen betere plek daarvoor dan het koninklijke Parco di Monza.
Het dagboek van zaterdag lees je onder de foto.
Foto: Sutton Images.
Räikkönen vertelt in de biografie openhartig over zijn bewogen leven. Het hoofdstuk over de dood van vader Matti, een zware drinker, is aangrijpend. Ondanks een herhaald verzoek van zijn beroemde zoon weigerde hij zijn alcoholgebruik te minderen. De dood heeft een diepe wond geslagen, zo verklaart Räikkönen in het boek. Hij kreeg nooit de kans het geschil met zijn vader uit te praten. “Daarom vertelt hij er in het boek ook over”, aldus Kulta. “Dat heeft voor Kimi als het ware een helende werking.”
De (kortstondige) Nederlandse periode van de Fin, als jonge karter ondergebracht bij Peter de Bruijn, komt in het boek eveneens ter sprake. Spraakmakend zijn de verhalen over zijn tijd in het leger (dienstplicht is in Finland verplicht) waar hij twee keer uit de kazerne probeert te ontsnappen, zijn mislukte eerste huwelijk met model Jenni Dahlman en over zijn drinkgelagen. In 2012, in dienst van Lotus, haalde Räikkönen samen met zijn vriend Kimmo Pikkarainen – een profijshockeyer die destijds in de Zwitserse competitie speelde – eens zestien dagen lang door met drinken. Twee dagen na afloop daarvan werd hij derde in de Spaanse GP… “Zo leefde hij”, aldus Kulta.
Half oktober komt het boek in Nederland op de markt. FORMULE 1 zal er in het magazine binnenkort via een exclusief interview met auteur Kari Hotakainen uitgebreid aandacht aan besteden.
Het dagboek van vrijdag lees je onder de foto.
Jaap van Lagen wil zijn leven voor geen goud ruilen met Hamilton of Vettel
De glimlach is niet van zijn gezicht te branden. Jaap van Lagen, succesvol beroepscoureur, wandelt en scheurt zorgeloos door het leven. In de paddock van de Porsche Supercup, een klasse die sinds jaar en dag in het bijprogramma van de Europese Formule 1-races staat, maakt hij tussen de voorbereidingen voor de eerste training namens zijn werkgever FACH Auto Tech een ontspannen indruk.
“Vorig jaar had ik geen vast zitje, deed ik veel gastraces. Dan werd ik door die gebeld, dan weer door die”, vertelt Van Lagen. “Nu doe ik het hele seizoen voor FACH, dit is mijn hoofdding. Verder rijd ik als invaller ook nog in de Duitse Porsche Supercup voor Förch. Ze hadden een vaste rijder, maar die kreeg hartproblemen. Ik maak het seizoen daar nu af.” Met succes. Hij rijgt de podiumplaatsen dit seizoen weer soepel aaneen.
Van Lagen begon pas laat met racen, nadat hij in 1999 een talentenjacht bij Radio 538 in de Citroën Saxo Cup had gewonnen. Inmiddels rijdt hij overal ter wereld al tien jaar in Porsches, is hij beroepscoureur en doet daarnaast zo’n honderd dagen per jaar aan coaching. “Ik heb een supermooi leven opgebouwd”, vindt Van Lagen. “Ik ben dolgelukkig, wil met niemand ruilen.” Ook niet een Formule 1-coureur, want in een Porsche ‘kun je als coureur nog het verschil maken’.
“Ik heb tegen jongens als Hamilton, Vettel, Kubica en Rosberg gereden. Toch zou ik niet met ze willen ruilen. Natuurlijk heb je, als je net begint, de droom om Formule 1 te halen. Toen ik in de World Series tegen Vettel reed was hij 19 en ik al 30. Op zo’n leeftijd is dat niet meer realistisch. Nu vind ik het helemaal niet erg dat dat niet gebeurd is. Ik kan rustig over straat lopen, heb een goed inkomen, kom overal ter wereld en kan mijn eigen ding doen. Ik ben totaal niet jaloers op al die jongens. En geld interesseert me niet zoveel. Zolang ik maar goed kan leven, vind ik het best.”
Hij peinst er voorlopig dan ook niet over te stoppen. 41 jaar te oud? Volgens Van Lagen geen enkel probleem. “Leeftijd is slechts een getal. Ik ben hartstikke fit, train nog veel. Ik ben een echte sportman, heb vroeger van alles gedaan: judo, kickboksen, tennis, squash en noem maar op. Als ik maandag terugkom uit Monza ga ik eerst een uur fietsen: heerlijk. Ik hoop dat ik zo tot mijn vijftigste kan doorgaan.”
Van het leven genieten is een kunst, Van Lagen beheerst die als geen ander.
Het dagboek van donderdag lees je onder de foto.
Schadepost van 10.000 euro door diefstal in mediacentrum ‘Het is hier elk jaar raak’
Crispin Thruston is een veteraan. De Brit behoort tot de zeer selecte club journalisten/fotografen die meer dan 500 Grands Prix achter zijn naam heeft staan. Maar op de donderdag in Monza beleeft hij eventjes weinig lol aan zijn professie. Een onbekende stal om kwart over tien ’s ochtends in het mediacentrum zijn beide camera’s en lenzen ter waarde van ongeveer tienduizend euro.
Hij draait nog een sjekkie en staat er in de paddock ietwat verloren bij. Thruston voelt zich ontheemd zonder camera om de nek. Hij is net terug van een bezoek aan het plaatselijke politiebureau in Monza om aangifte te doen van de diefstal. “Ik zat achter op een scooter bij een Italiaan die in de ene hand met zijn telefoon zat te navigeren en met de andere zat te sturen. Reed -ie ook nog verkeerd”, bromt Thruston. “Volgens hem was het politiebureau verhuisd…”
De Britse fotograaf ging rond kwart over tien even naar het motorhome van Red Bull, zijn werkgever, om een paar grote lenzen op te halen. Het team neemt die voor hem mee naar elke GP, vandaar. Toen hij in het mediacentrum terugkwam waren zijn camera’s verdwenen. “Ik dacht eerst nog: zal ik ze in de kluis leggen? Ik liet ze liggen, want ik zou er binnen een paar minuten weer zijn. En toen waren ze dus foetsie. Ongelofelijk. Het is elk jaar raak hier in Monza. Vorig jaar hebben we er bij de organisatie op aangedrongen dat er bij de ingang van het mediacentrum permanent beveiliging moet staan. ‘Doen we, komt goed’, zeiden ze. Dus niet. Wie zoiets doet? Geen idee. Schoonmakers, familie van schoonmakers? Ik weet het niet.”
Thruston heeft bij Nikon inmiddels om leentoestellen gevraagd. Red Bulls teambaas Christian Horner heeft hem telefonisch beloofd desnoods vervangende apparatuur uit Engeland te zullen meebrengen. “Hij komt morgen met de privéjet hier naartoe, dus wie weet. Ik heb camera’s nodig, anders kan ik niet werken.” Gelukkig is de Brit verzekerd tegen diefstal. “Toevallig nog wel”, vertelt Thruston. “De verzekering loopt op 3 september af. Ik heb vorige week met de maatschappij gebeld om te vragen of ik ook een verzekering kon afsluiten voor een half jaar, omdat ik er na dit seizoen mee stop. Daar zullen ze nu wel denken: goh, ook toevallig dat de camera’s net voor het einde van de verzekering zijn gestolen.”
Maar met het politierapport in de hand hoopt hij de schade volledig vergoed te krijgen. Thruston: “En ik zal mijn verzekeringspolis maar met nog een jaartje verlengen…”
