Adios Alonso. Zoveel pijnlijker vind ik het vertrek van Daniel Ricciardo bij Red Bull. Een coureur die alles in zich heeft om wereldkampioen Formule 1 te worden, verlaat een topteam. Hij moet een keer het nest verlaten, zegt hij. Op eigen benen staan en plezier hebben. Precies, dat laatste, daar gaat het om. Hij heeft geen trek om tweede viool te spelen achter Max. En daar heeft hij gelijk in. Je gunt Ricciardo alles, maar tegelijk weet je dat hij nooit meer een Grand Prix gaat winnen. Nooit meer, na een sprankelende zege, breed lachend champagne gaat drinken uit zijn schoen. Zelfs dat deftige prinsesje in Monaco moest eraan geloven! Ik vraag me serieus af hoe lang hij het gaat volhouden bij Renault. Hij is niet, zoals Nico Hülkenberg, een type dat jarenlang, o zo sympathiek, grappig en verstandig, mee gaat hobbelen in de Formule 1. Daarom voelt deze transfer eigenlijk ook als een afscheid. Het zou mij niks verbazen wanneer Ricciardo over een jaar of twee genoeg heeft van de Formule 1 en een beetje à la Juan Pablo Montoya gaat racen in NASCAR. In de sporen van zijn jeugdheld, Dale Earnhardt sr. Geen gedoe, gewoon lekker scheuren. Straight.
Cheers mate! Meer opinie, achtergrond, reportages en interviews lees je in het nieuwe nummer van FORMULE 1, nr. 18, uiteraard voorzien van het mooiste beeld! FORMULE 1 nr. 18 ligt nu in de winkel of is hier te bestellen.