Na zijn crash tijdens de 24 Uur van Le Mans voelt Anthony Davidson zich alsof hij uit een neergestort vliegtuig is gekropen. Hij kwam weliswaar niet helemaal ongedeerd uit het wrak, maar realiseert zich dat het veel slechter had kunnen aflopen.

Hoe voel je je?

“Ik heb me wel eens beter gevoeld. Dat lijkt me duidelijk. Ik heb veel pijn in mijn rug, vooral het middelste gedeelte. Maar verder gaat het goed, dus ik heb geluk gehad.”

Wat is de diagnose en wanneer verwacht je weer te kunnen racen?

“Ik heb twee gebroken rugwervels, T11 en T12. Volgens de doktoren duurt het herstel gemiddeld drie maanden, maar dat is bij doorsnee mensen en niet professionele sporters. En die schatting is tot het moment tot het bot weer zo sterk is als voorheen. Waarschijnlijk heb ik wel een week of drie nodig voordat de pijn gezakt is en ik mijn mobiliteit weer volledig terug heb.”

Hoe kwam het ongeluk tot stand?

“Ik ging een Corvette en een Ferrari uit de Pro-klasse  voorbij, die met elkaar in gevecht waren. Ik ging ervan uit dat de andere Ferrari ook bij dat groepje hoorde. Hij reed helemaal links zoals je zou verwachten van een professioneel coureur. Pas toen ik er vlak achter kwam, zag ik de Amateur-sticker. Toch gingen er nog geen alarmbellen af. Het was een verantwoorde inhaalactie en als hij links zou blijven was er niets aan de hand. Ik was de auto bijna volledig gepasseerd bij de apex van de bocht en trapte op de rem, toen ik linksachter een klap voelde.”

Wat gebeurde er daarna?

“De auto raakte in een spin, draaide linksom en kwam los van de grond. Op dat moment voelde ik me alsof ik in een op hol geslagen vliegtuig zag. Ik wist hoe dichtbij de vangrails waren en op die snelheid zou ik daar snel zijn. Dat was angstaanjagend. De auto klapte terug op het asfalt. Ik voelde de schok in mijn wervelkolom. Ik had mijn ogen dicht en mijn handen van het stuur. Een halve seconde later knalde ik frontaal in de afzetting.”

Wat deed je nadat de auto tot stilstand was gekomen?

“Ik opende mijn ogen en besefte dat ik nog leefde, ook al had ik wat pijn. Ik had nog gevoel en ik kon mijn voeten bewegen. Alles werkte nog. Ik weet dat ik in de auto had moeten blijven, zeker met rugletsel, maar ik was in paniek en voelde me claustrofobisch. Ik moest de auto uit. Het was heel vreemd. Ik gooide de deur open en klom voorzichtig naar buiten. Ik moest languit liggen, en de zijkant van de auto was de dichtstbijzijnde mogelijkheid. Daarna arriveerden de hulpdiensten.”

Heb je al bezoek gehad van het team?

“Alle coureurs zijn langs geweest. Stéphane Sarrazin en Sébastien Buemi kwamen ’s nachts langs en de coureurs van de andere auto de volgende morgen. Het was ook mooi dat mijn teamgenoot van vorig jaar, Sébastien Bourdais bij me langs kwam in het medisch centrum. Het was fijn om een bekend gezicht te zien. Het hele team kwam daarna kijken hoe het met me ging. We hebben elkaar een schouderklopje gegeven, want voordat het misging hebben we de snelheid van de Toyota aangetoond. Zelfs vanuit het ziekenhuisbed zie ik nog veel positieve dingen. We hadden een geweldige kwalificatie, een goed tempo in de race en reden zelfs even aan de leiding met Nico in de #7.”

Dit interview is beschikbaar gesteld door de persafdeling van Toyota.