Het is dus toch Honda geworden. Begrijpelijk. De keuze van Red Bull om Renault na twaalf jaar in te ruilen voor Honda is een volstrekt logische en verdedigbare. Zonder exclusieve motorleverancier ben je als rijk en ambitieus niet-fabrieksteam in het hybridetijdperk kansloos. Zo simpel is het.

In Canada spande het er, zo leek het althans, nog om. Renaults sportchef Cyril Abiteboul liep de deur bij Red Bull drie dagen lang plat. Hij voerde lange gesprekken met Christian Horner en Helmut Marko. Waarschijnlijk probeerde Abiteboul het uitvoerende duo nog een keer op andere gedachten te brengen, omdat hij donders goed besefte dat Red Bull in de komende jaren voor het merk Renault de enige tastbare kans op succes zou zijn. Tevergeefs, zo is nu gebleken. De liefde die de laatste jaren toch al zo broos was, is gedoofd.

Horner zal Ricciardo vast eerder op de hoogte hebben gebracht – wat doet de Aussie nu?

Volgens mij was de keuze allang gemaakt. Ik begreep in Montréal van een doorgaans zeer goed ingevoerde collega dat Red Bull Daniel Ricciardo – tekent hij bij of niet? – allang op de hoogte had gebracht van de toekomstplannen met Honda. De Australiër weet nu waar hij aan toe is, kan een weloverwogen sportieve keuze maken of hij zijn contract bij zijn huidige werkgever wil verlengen of een rode of grijze deur verder gaat. Volgens mij durft Ricciardo het avontuur met Honda wel aan en zal hij Red Bull-Honda binnenkort zijn zegen geven.

Het klinkt misschien niet zo respectvol, maar een avontuur – ik noem het bewust geen gok – blijft het natuurlijk wel. Het is voorlopig een open vraag of Honda vanaf 2019 een motor met minimaal dezelfde kracht en betrouwbaarheid als die van Mercedes en Ferrari kan leveren om Red Bulls behoefte te bevredigen.

Red Bull weet precies hoe goed de Honda achterin de Toro Rosso is.

De Japanners doen daar alles aan: geld, mankracht, kennis en ambitie is er in elk geval voldoende. Dat heeft Red Bull – het zal naast motoren ongetwijfeld ook een grote financiële injectie van Honda aan de overeenkomst overhouden – natuurlijk ook allang geconstateerd. Reken maar dat de huidige motor van Japans fabricaat die achter in de auto bij zusterteam Toro Rosso ligt, nauwgezet is geëvalueerd en vergeleken met die van Renault. De Honda-motor heeft de toets kennelijk glansrijk doorstaan. Max Verstappen hoopt net als Red Bull dat het in 2019 en 2020 de ontbrekende schakel blijkt op jacht naar de wereldtitel.

Honda zal niet rusten voordat het beschadigde imago is opgepoetst en het weer een winnende krachtbron heeft ontwikkeld. In Red Bull, een hongerig team met bewezen kampioenspotentieel, heeft het nu een nieuwe, veeleisende en al even ambitieuze partner gevonden. Eentje die precies op tijd het pad kruist en de vruchten kan gaan plukken van het vele ontwikkelingswerk dat bij McLaren drie jaar lang tot eindeloze ergernis leidde.

De Britse renstal verloor onder aanvoering van zonnekoning Fernando Alonso het geduld en dat zou weleens een kostbare inschattingsfout geweest kunnen zijn. Honda wil en gaat ook vooruit, falen is geen optie. De Japanse firma zal zich nog meer willen bewijzen, Renault zal in de toekomst met het fabrieksteam altijd het eigen belang vooropstellen. Hoeveel de klant ook aftikt en wat de regels voor leveranciers ook voorschrijven.

Exclusiviteit, daar draait het in de Formule 1 tegenwoordig om. Zeker met de motor, het enige wat Red Bull niet zelf aan de auto produceert. Honda is de ontbrekende schakel. Let maar op.