Ik mis hem. Ik mis Michael Schumacher. Misschien niet zozeer op de baan, maar wel in de paddock, in een rol als adviseur, als teambaas, of wat mij betreft als cateringmedewerker bij een team. Zijn indrukwekkende kin was voorbestemd met enige regelmaat acte de présence te geven in het paddock, zoals hij dat al deed na zijn eerste afscheid van de sport in 2006. Maar helaas wordt hij heden ten dage nimmer gespot.

De reden van zijn afwezigheid mag meer dan duidelijk zijn. Alhoewel, duidelijk. Niemand weet natuurlijk echt hoe het leven van Schumacher eruit ziet en hoeveel hij er zelf van meekrijgt. De reden daarvoor, het kunnen controleren en waarborgen van de privacy van de familie, is meer dan begrijpelijk, maar bijna vier jaar na zijn tragische ongeval op de latten betrap ik mezelf erop dat ik het de Schumachers kwalijk begin te nemen dat de stilte hoe langer hoe oorverdovender blijkt.

Ik weet dat ik als fan nergens recht op heb als het gaat om het delen van medische informatie, maar met mij vragen nog honderdduizenden mensen zich af hoe het der Rekordmeister vergaat. Stuk voor stuk supporters die Schumacher in zijn zwaarste strijd bij hadden willen staan, al was het maar in gedachten, maar niemand die weet waarvoor ze juichen. Voor een volledig of in ieder geval gedeeltelijk herstel, uiteraard, maar in hoeverre hebben onze gebeden al geholpen? Ik zie een update, waarin we voor de verandering een keer iets concreets horen, bijzonder graag tegemoet.

Zal Michael Schumacher ooit zijn helm weer kunnen oppakken?

Het uitblijven over informatie over Schumachers conditie maakt hem net zo ongrijpbaar als diens auto op de foto die deze weblog inluidt. In Maranello stond ik eerder dit jaar in het Ferrari-museum oog in oog met een bescheiden selectie van de auto’s van Schumi. Het raakte me. Het besef dat ik hem hoogstwaarschijnlijk nooit zou spreken, een belofte die ik mezelf deed toen ik aan de opleiding journalistiek begon, hakte erin. Zo leeft de erfenis van de man die twee decennia lang elke twee weken miljoenen fans aan de buis gekluisterd hield enkel voort in materiële zaken.

En toch houd ik moed. Ik wil graag geloven dat als Robert Kubica na een horrorcrash met een rallywagen terug kan keren op het hoogste niveau, Michael Schumacher kan terugkeren van iets lulligs als een valpartij op de ski’s. Ik wil graag geloven dat als Alex Zanardi weer races kan winnen na een weerzinwekkende crash waarin hij beide benen verliest, Michael Schumacher ooit weer op eigen kracht kan lopen. Als iemand het kan, is hij het. Ja toch zeker? Ja toch? Iemand? Iemand?