Het is nog altijd niet officieel bevestigd door Christijan Albers’ Midland-team, maar Tiago Monteiro blijft volhouden dat hij een racecontract voor 2006 op zak heeft. ,,En ik ben er vrij zeker van dat het beter zal gaan dan dit jaar”, zegt hij. Daarnaast blikt de 29-jarige Portugees samen met Formule1.info-medewerker Adam Cooper nog één keer terug op het afgelopen seizoen.

Hoe zou je je eerste Formule 1-jaar omschrijven? Je moest vast veel leren…

,,Inderdaad. Het eerste jaar in de Formule 1 is voor iedereen altijd een lastige, maar ik moet zeggen dat het erg goed ging. Ik had eigenlijk niet veel meer kunnen verwachten. Het ging steeds beter, ook qua snelheid. En om in Indianapolis op het podium te staan was fantastisch. Daarnaast scoorde ik in Spa nog een punt en gooide ik ook vanwege mijn enorme betrouwbaarheid hoge ogen. Ik haalde tijdens mijn eerste zestien Grand Prix’ de finish. Een beter debuutjaar had ik niet durven wensen, dus ik kan wel stellen dat ik echt enorm tevreden ben.”

En hoe ging het in Australië? Je hebt je amper kunnen voorbereiden…

,,Het was allemaal vrij laat rond, waardoor ik slechts vier dagen kon testen. Dus we wisten dat het lastig zou worden. En dat was het ook. Ik moet toegeven dat Narain (Karthikeyan, red.) zich wat sneller aanpaste. In het begin was hij dan ook meestal zo’n twee à drie tienden sneller dan ik. Maar toen ik eenmaal het vertrouwen had, ging het steeds beter. In het begin was het echt heel lastig. Mentaal, fysiek en ook omdat ik nog niet zo goed wist hoe alles werkte. Met al die elektronica zitten de auto’s erg gecompliceerd in elkaar. Bovendien kende ik niet alle circuits. Van tevoren wist ik dan ook wel dat het lastig zou worden, maar het was echt, echt zwaar.”

Wat was het lastigst?

,,Vertrouwen krijgen. Elke keer als je de baan opstuurt is het belangrijk dat je niks fout doet. Want er staat echt heel veel op het spel. Dat is ook direct de reden dat ik het in het begin voorzichtig aandeed. Pas als ik écht vol vertrouwen ben, ga ik tot het gaatje. In het begin was het zaak ervaring op te doen, en een foutje kan je dan niet gebruiken. Het is eerst trouwens ook lastig om de elektronica optimaal te benutten. Want die maakt het rijden er zeker niet makkelijker op, maar je gaat er wel sneller door. Je moet er echt mee leren omgaan.”

Je noemde eerder de podiumplaats in Indy. Hoe was die race?

,,Voor mij was de Amerikaanse Grand Prix in beginsel een normale wedstrijd. Mijn directe concurrenten, de twee Minardi’s en Narain, deden gewoon mee. Maar dit keer vocht ik niet met ze om de vijftiende plaats, maar voor het podium! Eigenlijk was het dus de race van mijn leven. Mijn kwalificatie (zeventiende positie, red.) was natuurlijk goed, maar dan zijn er altijd nog zeventig ronden te gaan, waarin een heleboel kan gebeuren. Het was enorm belangrijk dat ik er zou staan, en gelukkig ging alles goed. Het was zelfs één van mijn beste races. Ik zette Narain op een achterstand van zo’n dertig seconden en bleef maar pushen. Want ik wilde tegen het einde van de race niet onder druk komen te staan.”

Hoe was het om met de Ferrari-coureurs op het podium te staan?

,,Dat was erg raar. Veel mensen waren niet echt blij… maar tegelijkertijd stond ík naast Schumacher en Barrichello. Dat had ik een paar uur eerder absoluut niet durven dromen.”

En zeiden ze nog iets tegen je?

,,Yeah, ze feliciteerden me en zeiden dat ik het goed gedaan had. Ik heb die kans gewoon met beide handen aangegrepen en als ik het niet had gedaan, dan deed iemands anders het wel. Het leuke was overigens dat op het moment dat ik met de champagne begon te spuiten, de meeste mensen begonnen te lachen. Ik denk dat ze zich echt irriteerden aan de twee Ferrari-coureurs die absoluut niet blij waren. En op het moment dat ik de champagne ontkurkte, zag ik blije gezichten.”

Je hebt dit jaar een aantal aanvaringen gehad, met Villeneuve (Hockenheim), Trulli (Spa) en Montoya (Turkije). Toch wist je elke keer de finish weer te bereiken…

,,Ik raakte inderdaad nogal eens een andere coureur en heb nogal wat problemen gekend. Maar het zijn langere races, waarin je veel leert. Het is overigens niet zo dat ik de eindstreep op m’n dooie gemakkie probeer te halen. In tegendeel. Ik blijf pushen en mijn doel is om zo hard mogelijk te rijden. En als je de cijfertjes erop naslaat, zie je ook dat ik naarmate de race vordert almaar sneller wordt. I’m always really pushing like crazy. Maar helaas bleek de auto altijd betrouwbaar en probeerde een aantal coureurs mij uit de race te rijden. Nee, grapje! Even serieus. Ik had een aantal aanvaringen, maar kon de races toch telkens uitrijden. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn engineers dat ik het zelfs op drie wielen zou kunnen. Zelfs zonder motor doe ik er nog alles aan om de finish te halen!”

Vanaf welk moment begon je waarde te hechten aan het finishrecord?

,,Vier of vijf races voor het einde van het jaar. Steeds meer mensen spraken erover, waardoor je er automatisch meer aan gaat denken. Maar het was niet echt heel belangrijk voor me. Het was geen doel van me of zo.”

Dit jaar was een overgangsjaar voor Midland, maar denk je dat ze volgend seizoen een stap voorwaarts kunnen zetten?

,,Dat hoop ik, en dat is wat ze me beloofd hebben. Van wat ik gezien heb, ziet de nieuwe auto er goed uit. Het team heeft veel geleerd van de fouten van dit jaar en heeft veel getest. We hebben er allemaal alle vertrouwen in dat het beter zal gaan. Ook het grotere budget zal daaraan bijdragen, want daardoor kunnen we weer meer testen en ontwikkelen. Ik blijf realistisch, maar begin Alex (Shnaider, teambaas van Midland, red.) steeds meer te vertrouwen en begrijpen. Ik ervan overtuigd dat hij het juiste doet en dat het beter zal gaan dan dit jaar.”

PPB