We zitten weer in dat jaargetijde waarin de publieke omroep steevast klaagt over ­bezuinigingen. Maar reëler is te ­klagen dat de kaas­schaaf wordt ­gehanteerd en niet de botte bijl. Over hoe de omroep geld weggooit met voetbal en snoepreisjes.

Zo’n vijftien jaar geleden was ik in Oost-Duitsland, dat midden in de Ostalgie zat: het terugverlangen naar die goeie ouwe tijd onder het communisme, met veel geweeklaag dat de overheid hen in de steek liet. Toen was geluk heel gewoon, behalve als je het land wilde ontvluchten en rücksichtslos abgeknallt werd. Datzelfde geweeklaag hoor je ook in de zwaar gesubsidieerde sectoren van de maatschappij, zoals de publieke omroep. Die van de kwaliteits­programma’s en de cultuur, waaronder Curling op z’n Frans, of hoe die stenenschuiverij met kampzanger Bauer ook moge heten. De publieke omroep, die veel geld versnippert aan voetbal, en erger nog: aan kroegpraat over voetbal.

Waar is het misgegaan met ons land, dat dit beloond wordt, riant nog wel? De wedstrijd voor-, na- en doorzagen met de overjarige hipster Hugo Borst en een hond die vast ook een maandsalaris op een middag bij elkaar schooit. Van onze belasting­centen, ja. Ik ken instanties die het geld beter kunnen gebruiken. Neem de zorg, waarover ijdeltuit Borst zo graag piept. Voetbal, en zeker praten over voetbal, is soap voor mannen en soap hoort thuis bij de commerciëlen.

Zo bezien kan er genoeg bezuinigd worden bij de publieke omroep. En niet alleen ten koste van de grootverdieners. Althans, ik neem aan dat de gewone journalisten niet zo ver boven modaal uittorenen als de coryfeeën van de kletskoek. Maar waarom bezoeken ze vijftien Grands Prix, waar ze weinig mogen uitrichten omdat Ziggo de uitzendrechten van de Formule 1 heeft en de NOS niet? Zodoende fröbelen ze maar een handvol webtekstjes in elkaar. Aan hun salaris, hun dagvergoeding en de reis- en verblijfkosten ben je alles bij elkaar een flink bedrag kwijt. En omdat ze meestal hun natje en hun droogje krijgen, is die dagvergoeding nergens voor nodig. Er zijn gevallen bekend van lieden die daar met het hele gezin luxe van op vakantie gaan. Van onze belastingcenten, ja. Dan kun je klagen over bezuinigingen, maar elk ander medium in dit land moet zijn eigen broek ophouden. Gesubsidieerde journalistiek is dus concurrentievervalsing.

Maar de critici hebben het allemaal mis, als we NPO-directeur Frans Klein mogen geloven: “De discussie zou moeten gaan over de vraag of tegenvallers op ons verhaald moeten worden of dat de minister ze gewoon compenseert.” Anders gezegd: u bent ‘gewoon’ schuldig, belastingbetaler, want u houdt de hand op de knip. Ostalgie in het Westen. Vroeger was alles beter, onder de paraplu van Vadertje Staat.