Dood Hubert blijft door Hamiltons hoofd spoken: ‘Raakte me ontzettend hard’

Charlie Whiting, Niki Lauda en Antoine Hubert: de mensen die de racegemeenschap dit jaar zijn ontvallen, het is wereldkampioen Lewis Hamilton niet in de koude kleren gaan zitten. “Zoiets komt zo hard aan, ik weet niet hoe het was voor anderen maar voor mij was het ‘woah!’. Het raakte me diep in mijn ziel”, vertelt Hamilton in een openhartig gesprek met Motorsport.com over de gebeurtenissen op Spa. 

Lees ook: Hamilton hekelt juichende fans bij crash: ‘Besef dat racen serieus gevaarlijk is’

De vijfvoudig kampioen plaatste op de dag van Huberts fatale ongeluk een emotionele boodschap op Instagram over de gevaren van de sport. Ook haalde hij in hetzelfde weekend hard uit naar racefans die juichen als een coureur van de baan schiet. “Als er ook maar één iemand is die kijkt en plezier beleeft aan de sport en denkt dat wat wij doen veilig is, diegene zit heel fout”, aldus Hamilton die dag.

Kon er niet van slapen
Nu enkele weken na het trieste ongeluk kijkt de Brit nog altijd emotioneel terug. “Ik heb het natuurlijk eerder ervaren, in Japan in 2014 met Bianchi. In 1994 heb ik het op de kartbaan meegemaakt toen een elfjarige coureur dat weekend verongelukte. Het raakt je als coureur ontzettend hard. (…) Ik kon er in Spa ook niet van slapen, ik kon gewoon niet geloven wat er die dag was gebeurd.”

“Je blijft maar door malen, je probeert grip op de realiteit te krijgen. We zijn Charlie Whiting dit jaar al verloren, de Formule 1 gaat gewoon door. Toen Niki, de wereld draait verder. Het is triest, het is het leven”, filosofeert Hamilton verder. “Mensen gaan voor hun plezier naar zo’n mooi evenement maar sommigen van hen staan er niet bij stil dat het nog altijd gevaarlijk kan zijn. Dat was vroeger anders, toen gebeurde het constant. Coureurs waren superhelden. We zitten nu in een veilige periode maar het potentiële gevaar is er nog altijd.”

“In het leven vinden we dingen vanzelfsprekend. Dat doen we allemaal, ik ook. Zo zitten we gewoon in elkaar. Ik werk met mijn monteurs, we gaan door onze procedures, alles volgens een vast stramien. Ik stap in en kom er moe uit. Dat is gewoon normaal. Maar als ik er af schiet en gewond raakt, is het ‘Oh mijn god!’. Dan is het ineens een schok. Maar ik ben me er van bewust dat wanneer ik in de auto ga zitten, mijn dagen geteld kunnen zijn.”